Słupsk

W środę, w ubiegłym tygodniu, Pani Krystyna Danilecka-Wojewódzka Prezydentka Miasta Słupska odwiedziła Pana Witolda z okazji jego 100 rocznicy Urodzin. Piękna uroczystość , w gronie ukochanej rodziny to mile spędzone chwile dla Jubilata i jego gości.

Pan Witold urodził się we wsi Marianka (koło Warszawy) 6 stycznia 1922 roku. Jak sam wspominał nie miał wiele czasu na beztroskie życie nastolatka, ponieważ wydarzenia -znane nam dziś z historii - sprawiły, że szybko musiał wydorośleć i nauczyć się walczyć o siebie i bliskich mu ludzi.

Miał  siedemnaście lat, gdy wybuchła wojna. Przebywał wtedy w Warszawie. Dzięki swojemu sprytowi i umiejętnościom wielokrotnie uniknął łapanek. Zaangażował się, tak jak wielu jego kolegów, w dostarczanie żywności do getta celem pomocy przebywającym tam ludziom. W trakcie jednej z takich akcji dosłownie jeden centymetr zadecydował o jego życiu – Niemiec posłał za nim serię z karabinu, ale pociski przeleciały tuż nad jego głową i wryły się w mur, dzięki czemu ocalił życie; po wojnie, Pan Witold wielokrotnie wracał na to miejsce.... Jak często opowiadał, "w tym czasie liczyły się szybkie nogi i refleks". Niestety, któregoś razu nie zdołał wymknąć się łapance i trafil do wsi Linde pod Schlochau – dzisiejsza Lipka pod Człuchowem.

Najpierw pracował u bauera, który nienawidził Polaków, następnie przeniesiono go do wdowy po żołnierzu poległym na froncie wschodnim. Kobieta szanowała Pana Witolda za solidną pracę, nie żałowała dobrego jedzenia, czasami zezwalała na pomoc sąsiadom w naprawach dachów po niszczycielskich wichurach. Pan Witold lubił prace dekarskie, miał umiejętności w tym zakresie, stąd mógł je wykorzystywać i pracować w tym obszarze.

Jak opowiadał Pan Witold, gospodarze, oczywiście nie wszyscy, powoli zaczęli traktować go jak dobrego sąsiada, dopuścili go nawet do tajemnicy hajlowania w ich wydaniu; okazało się, że z wielkim zaangażowaniem krzyczeli... Halb liter!, zamiast znienawidzonych słów czczących wodza. Po wejściu Rosjan zaczęła się gehenna niemieckiej ludności cywilnej. Pan Witold widział rzeczy, które, niestety wryły się mocno w pamięć i do dzisiejszego dnia wracają, czasami uporczywie powodując trudności w zasypianiu.

Pan Witold kolejny raz uniknął śmierci w trakcie napadów. Ponieważ dobrze znał niemiecki i realia panujące we wsi, Rosjanie wyznaczyli go na komendanta posterunku. Starał się lawirować między oczekiwaniami agresorów i utrzymywać porządek we wsi jednocześnie pomagając mieszkańcom. Ratował kobiety, jak tylko potrafił; wymyślił nawet przyklejanie na twarz "krost z chleba", gdyż agresorzy bali się zarazy jak ognia. Dzięki temu wiele dziewczyn i kobiet uniknęło napaści.

Urządzał też obławy na szabrowników, przez co usiłowano go zgładzić, ale Pan Witold nie zamierzał porzucać swoich przekonań. Później starał się prowadzić normalne życie, takie jak znamy dziś- praca zawodowa, dom, dzieci, radość z życia i możliwość doświadczenia bezpieczeństwa czasów pokoju.  Jak mówi Pan Witold - widział wiele i wie, co potrafi zrobić człowiek człowiekowi - w tym złym, ale też dobrym słowa znaczeniu. Dlatego cieszy się, że dziś jego ukochane dzieci, wnuki i prawnuki mogą cieszyć się radością bliskich, beztroskim dzieciństwem i dorastać w miłości rodziny i spokoju życia codziennego.

W trakcie swoich lat wczesnej dorosłości trafił do słupskiego Centrum Wyszkolenia Milicji Obywatelskiej pod skrzydła przedwojennego policjanta – majora Janusza Płotnickiego i tym sposobem został w Słupsku na stałe.

Pokochał wspaniałą Kobietę, wieloletnią nauczycielką II Liceum Ogólnokształcącego, Panią Wandę, z którą się ożenił.  W pracy niedługo później awansował, został wykładowcą ruchu drogowego i strzelectwa. Pokochał Słupsk, zawsze chętnie udzielał się społecznie. Jego sekcja strzelecka odnosiła duże sukcesy. Zmieniali się komendanci, miały miejsce różne zawirowania polityczne, świat szedł do przodu, lecz Pan Witold wierzył w niezmienne wartości jakimi są bezkompromisowość, odwaga, empatia i zrozumienie. Swoją karierę w Policji zakończył stopniem majora. Na emeryturze odkrył w sobie pasję działkowca, w pełnym tego słowa znaczeniu. Prowadził szkolenia dla działkowiczów, a po sadzonki jego krzewów owocowych, w tym aronii, którą pierwszy zaczął uprawiać na Pomorzu, przyjeżdżano z najodleglejszych zakątków Polski.

Dziś cieszy się szczęściem dwóch córek oraz wnuków i prawnuków. To one namalowały mu piękne rysunki, które mamy okazję zobaczyć na zdjęciach. Życzymy Panu Witoldowi kolejnych lat w zdrowiu, spokoju i cieple rodzinnego domu. Pamiątkowe prezenty z okazji 100.rocznicy Urodzin wręczone przez Prezydentkę Miasta i Panią Krystynę Wrycz Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego niech przypominają ten miły, środowy dzień.