Stary Rynek (dawniej Marktplatz, potem Plac Armii Czerwonej) - centralny plac dawnej słupskiej starówki. Po relokacji w 1310 roku na środku wzniesiono pierwszy słupski ratusz. Do 1945 roku na placu stał  pomnik generała niemieckich huzarów Gebharda Leberechta Von Blüchera. Do chwili obecnego remontu stała tu granitowa fontanna w kształcie kropli wody. Zdobiło ją sześć herbów Słupska i miast partnerskich. 

 W XVIII w., starą zabudowę, jeszcze ze średniowiecza zaczęto zastępować zwartym ciągiem kamieniczek, z 2-3 kondygnacjami, o różnych kształtach, różnym wykroju szczytów i różnych dekoracjach na fasadach. Po wkroczeniu Sowietów w 1945 roku Rynek uległ zniszczeniu, według jednej z wersji na skutek pożaru wywołanego przez Armię Czerwoną, według innej teorii na wskutek wybuchu ładunków umieszczonych w piwnicach kamienic z pierzei południowej przez Niemców, na kilka godzin przed opuszczeniem miasta. Wybuch i zniszczenia miały na celu opóźnienie i przeszkodzenie w działaniach wojennych Rosjan. 

W zachodniej pierzei rynku zachowały się odbudowane i odrestaurowane trzy sąsiadujące ze sobą kamieniczki. Zachowały się, dzięki wspólnemu gaszeniu pożaru przez mieszkańców i żołnierzy sowieckich wodą z nieodległej Słupi. 

Kamienica Mieszczańska (nr 4) zbudowana została na początku XIX w. Posiada charakterystyczny dach szczytowy, mansardowo-naczółkowy. Jej fasadę zdobi boniowanie w tynku oraz ozdobne gzymsy nad oknami piętra, nad belkowaniem jest szczyt z owalnymi oknami po bokach, w zwieńczeniu frontom w kształcie łukowym. Reprezentuje typ słupskiego domu patrycjuszowskiego z I połowy XIX w. Były tu sklep kolonialny, winiarnia, sklep z arrasami, wełnami i modą męską, sklep  zegarkami, wyrobami ze złota, od 1965 roku księgarnia i sklep papierniczy, obecnie kawiarnia.

„Apteka Dworska". (nr 5). To kamieniczka barokowa o funkcjach mieszkalno-handlowych. Zbudowana w 1783 r. na fundamentach z pierwszej połowy XVIII w. W 1787 r. jej właściciel Ludwik Ehmke,  otrzymał tytuł dworskiego aptekarza , który to nadał mu król  pruski Fryderyk Wilhelm II. Od tej pory nazywano ją „dworską”. Od XX wieku nazywana „Pod złotym orłem”, od rzeźby orła nad wejściem. Fasada kamienicy jest sześcioosiowa, rozczłonkowana pilastrami, które nadały jej wertykalny charakter. Zwieńczona tympanonem. W 1920 r. parter apteki uzyskał wystrój wg. projektu Hansa Fieka, którego część przetrwała do dziś.  Po 1945 r. w kamienicy funkcjonowała pierwsza powojenna apteka, aż do 1965 r., kiedy to adaptowano ją na Klub Lekarza. W latach 1966-1987 na parterze istniała apteka szpitalna. Następnie kamienicę zajęła na biura Dyrekcja Rewaloryzacji i Modernizacji Miasta Słupska i Spółka „Starówka”. Od 1991 r. ponownie jest w niej apteka.

Kamienica nr 6. Przebudowywana i zmieniająca oblicze, istnieje od I połowy XIX wieku. Najpierw dwukondygnacyjny, potem trzykondygnacyjny budynek. Mieściły się tu kolejno: destylarnia, sklep z wyrobami szmuklerskimi i materiałami płóciennymi, komis, handel kapeluszami, modą, rękodziełami. Po II WŚ m.in. sklep motoryzacyjny, zabawkarski i Empik, obecnie restauracja.  

Na pierzei północnej stoi budynek byłego Kina Milenium, oddanego do użytku w 1963 roku. Istniał do 2010 roku. Milenium było jednym z najnowocześniejszych kin w Polsce z panoramicznym ekranem i modernistycznym systemem nagłaśniającym. 

Pierzeja wschodnia. Z pożaru w 1945 roku ocalał tylko budynek Powiatowej Kasy Oszczędnościowej, Słupskiego Powiatu  Ziemskiego, powstały w 1931 roku. Projektował go Hans Brandt. Elewacja 8-osiowa, sześciokondygnacyjna dla trzech z nich i czterokondygnacyjna dla kolejnych pięciu osi. Obok kasy mieścił się tu sklep jubilerski. Po 1945 roku był tu Dom Kultury, Biblioteka Powiatowa, Powiatowy Dom Kultury, Wydział Kultury Powiatowej Rady Narodowej, Narodowy Bank Polski, dzisiaj Sąd Okręgowy.

Pierzeja południowa. W 1945 roku wszystkie budynki uległy zniszczeniu. Od 1964 roku zabudowana blokiem mieszkaniowym z punktami handlowymi na parterze.