Budynek zbudowano w 1860 roku w miejscu kilku budowli przymurnych. Dawniej teren ten zarezerwowany był dla murów miejskich i wąskiej uliczki, która dawała do nich dostęp w razie konieczności obrony. Gdy średniowieczny system umocnień przestał być już potrzebny, zaczęto dostawiać do murów miejskich budynki. W miarę rozwoju miasta w wieku XIX i XX, mury miejskie po kawałku rozbierano, a w ich miejscu stawiano nowe budowle. Po wyburzeniu fragmentu murów nad brzegiem rzeki, nieopodal mostu Kowalskiego, zbudowano podpiwniczony, dwukondygnacjowy lazaret miejski. Budynek był długi na 20 i głęboki na 11 metrów. Do tego dolegała do niego węższa i mniejsza przybudówka od strony południowej. W budynkach mieścił się miejski szpital izolacyjny dla zakaźnie chorych, który wówczas nazywano lazaretem. W 1884 roku szpital powiększono poprzez dostawienie trzykondygnacyjnej przybudówki od strony północnej. W budynku mieściły się także mieszkania dla inspektora lazaretu i kilku osób z obsługi medycznej. Pod koniec XIX wieku nazwę „lazaret miejski” przekształcono na „szpital miejski”. W 1915 roku, gdy w mieście zbudowano nowoczesny szpital, w starym budynku ulokowano Pruski Państwowy Urząd Podatkowy, który wkrótce zmienił nazwę na Urząd Skarbowy. W 1926 roku urząd ten również został stąd przeniesiony do nowej siedziby. Wtedy to przystąpiono do remontu i przystosowania starego budynku na szkołę zawodową, którą otworzono w 1927 roku. W latach 30. była to Gospodarcza i Ogólna Szkoła Zawodowa oraz Szkoła Ogrodnicza.

W czasie II wojny światowej w budynku ulokowano lazaret wojskowy. Opuszczony przez Rosjan budynek był zdewastowany, jednak władze miejskie przeznaczyły go do odbudowy. Po remoncie przeniesiono tu siedmioklasową Podstawową Szkołę Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym, która do tej pory funkcjonowała przy ul. Partyzantów 25. W październiku 1950 roku odbyły się pierwsze lekcje, pomimo że budynek nie nadawał się do wyznaczonego celu i nie został całkowicie odremontowany. Mieścił zaledwie 7 klas, a korytarze były wąskie. Rok szkolny rozpoczynano i kończono na dziedzińcu szkolnym, ponieważ nie było sali, która by mogła wszystkich pomieścić. Ze względu na powiększenie się liczby uczniów warunki uległy pogorszeniu. Z tego też powodu odmówiono podstawówce korzystania z pracowni i sali gimnastycznej. W 1968 roku ze względu na fatalny stan techniczny szkołę przeniesiono, a dwa lata później, ponad stuletni budynek rozebrano.

W 2009 roku w miejscu dawnego budynku (obecnie część bulwarów miejskich nad Słupią) odsłonięto tablicę upamiętniającą szkołę, którą popularnie nazywano „Ćwiczeniówką”.